Odpowiedź – Aby móc przyznać zleceniobiorcy nagrodę uznaniową, konieczny jest odpowiedni zapis w umowie-zleceniu. Jeżeli takiego zapisu nie było w momencie jej zawarcia, można go wprowadzić aneksem.
Osoby świadczące usługi na podstawie umów cywilnoprawnych nie należą do ustawowego kręgu osób uprawnionych do korzystania z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (art. 2 pkt 5 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; dalej: ustawa o ZFŚS). W regulaminie ZFŚS, obowiązującym w danej jednostce, można rozszerzyć katalog osób uprawnionych do korzystania z ZFŚS. Takimi osobami mogą być również zleceniobiorcy. Na wprowadzenie takiego zapisu wymagana jest jednak zgoda związków zawodowych, a jeśli takie nie działają w danej jednostce – przedstawiciela pracowników (art. 8 ust. 2 ustawy o ZFŚS).
Uzasadnienie – Umowa-zlecenie jest umową cywilnoprawną i nie podlega reżimowi przepisów dotyczących wynagradzania pracowników, określonych w ustawie z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy czy pragmatykach zawodowych. Umowa-zlecenie może być umową odpłatną. Wysokość wynagrodzenia za świadczone usługi powinna być określona w umowie. Jeżeli nie ma obowiązującej taryfy, a nie umówiono się o wysokość wynagrodzenia – należy się wynagrodzenie odpowiadające wykonanej pracy (art. 735 § 2 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny). W związku z tym podstawą do przyznania nagrody zleceniobiorcy mogą być jedynie zapisy umowy-zlecenia. W przypadku braku odpowiednich zapisów w umowie, nie ma podstaw do przyznawania takiego świadczenia. Nie ma jednak żadnych przeszkód prawnych, aby zmodyfikować obowiązującą umowę-zlecenie – poprzez zapisanie w niej możliwości przyznania zleceniobiorcy nagrody uznaniowej.
Jeżeli zleceniodawcą jest jednostka sektora finansów publicznych, to należy pamiętać, że jednostki takie mają obowiązek stosować przyjęte zasady (politykę) rachunkowości, rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy (art. 4 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości). Z kolei dokonanie wydatku ze środków publicznych bez upoważnienia określonego ustawą budżetową, uchwałą budżetową lub planem finansowym, albo z przekroczeniem zakresu tego upoważnienia lub z naruszeniem przepisów dotyczących dokonywania poszczególnych rodzajów wydatków, jest naruszeniem dyscypliny finansów publicznych (art. 11 ustawy z 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych).
Autor: Dariusz Dwojewski
Podstawy prawne
-
Ustawa z 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz.U. z 2005 r. nr 14, poz. 114; ost. zm. Dz.U. z 2011 r. nr 240, poz. 1429)
-
Ustawa z 29 września 1994 r. o rachunkowości (j.t. Dz.U. z 2009 r. nr 152, poz. 1223; ost. zm. Dz.U. z 2011 r. nr 232, poz. 1378)
-
Ustawa z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (j.t. Dz.U. z 1996 r. nr 70, poz. 335; ost. zm. Dz.U. z 2011 r. nr 291, poz. 1707)
-
Ustawa z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (j.t. Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94; ost. zm. Dz.U. z 2011 r. nr 232, poz. 1378)
-
Ustawa z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. nr 16, poz. 93; ost. zm. Dz.U. z 2011 r. nr 230, poz. 1370)
Gazeta Samorządu i Administracji >>zamów prenumeratę<<