W takim wypadku wspomniany ZEAS ma charakter komórki organizacyjnej urzędu gminy, a zatrudnieni w Zespole pracownicy są pracownikami Urzędu Gminy.
Uzasadnienie:
Jednostki samorządowe, do których zastosowanie mają przepisy o pracownikach samorządowych, wymienia art. 2 z 2008 r. ustawy o pracownikach samorządowych. Są to:
- urzędy marszałkowskie oraz wojewódzkie samo rządowe jednostki organizacyjne,
- urzędy – starostwa powiatowe oraz powiatowe jednostki organizacyjne,
- urzędy gmin i miast,
- jednostki pomocnicze gmin (miast) – np. dzielnice, osiedla, sołectwa i ich urzędy,
- gminne (miejskie) jednostki i zakłady budżetowe,
- biura i ich odpowiedniki związków jednostek sa morządu terytorialnego oraz zakłady budżetowe utworzone przez te związki (dziś praktycznie niespotykane),
- biura (i ich odpowiedniki) jednostek administra cyjnych jednostek samorządu terytorialnego.
Przepis powyższy wymienia tylko jednostki samorządowe, nie precyzując jednak, które z nich mogą mieć przymiot pracodawcy. Dlatego należy sięgnąć do przepisów kodeksowych.
W sprawach nieuregulowanych zastosowanie mają odpowiednio przepisy Kodeksu pracy (dalej: K.p.) – tak stanowi art. 43 ust. 1 ustawy z 2008 r. Określenie „pracodawca” jest zdefiniowane już w art. 3 K.p. Jest nim osoba fizyczna, osoba prawna a także jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, która zatrudnia pracowników. Jak widać z powyższego przepisu, przymiot pracodawcy nie jest zupełnie związany z pojęciem osoby prawnej, czy nawet osobowości prawnej. Ważnym jest jedynie, aby dana jednostka zatrudniała pracowników.
Zatrudnienie to oznacza, że sama jednostka jako taka ma prawo zawierać ze swoimi pracownikami umowy o pracę. W przypadku samorządowych jednostek
organizacyjnych po 1 stycznia 2009 r. tylko ta forma zatrudnienia wchodzi w grę, gdyż pracownicy pochodzący z wyboru lub powołani mogą być zatrudniani
tylko w urzędach samorządowych. Osoby te są zresztą wymienione w art. 4 ust. 1 pkt 1-2 ustawy z 2008 r. i nie ma wśród nich w ogóle pracowników innych jednostek organizacyjnych.
Żeby stwierdzić, że dana jednostka jest pracodawcą najczęściej nie wystarcza sięgnięcie ani do ustawy, ani do innych aktów prawa powszechnie obowiązującego. Konieczne jest przeanalizowanie przepisów „ustrojowych” danej jednostki, czyli statutów gminy, powiatu, województwa, ewentualnie statutów bądź regulaminów organizacyjnych poszczególnych jednostek organizacyjnych lub budżetowych samorządu.
Żeby dana jednostka mogła zatrudniać pracowników – czyli być pracodawcą, statut samorządu lub przynajmniej statut tej jednostki musi powierzać kierownikowi (dyrektorowi) jednostki kompetencje do zawierania umów o pracę.
Jeżeli takowych zapisów w przepisach statutowych nie ma, a praktyka jest taka, że umowy o pracę zawiera z pracownikami zatrudnionymi w danej jednostce inna osoba (np. wójt, starosta), to taka jednostka nie może być uznana za pracodawcę.
Podstawa prawna:
Ustawa z 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych (Dz.U. nr 223 poz. 1458) – ustawa z 2008 r.
Ustawa z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm. – k.p.