Jako recykling rozumie się taki odzysk, który polega na powtórnym przetwarzaniu substancji lub materiałów zawartych w odpadach w procesie produkcyjnym w celu uzyskania substancji lub materiałów o przeznaczeniu pierwotnym lub o innym przeznaczeniu, w tym tez recykling organiczny, z wyjątkiem odzysku energii. Reasumując, każdy rodzaj recyklingu jest równocześnie odzyskiem, natomiast nie wszystkie formy odzysku są recyklingiem.
Działania zaliczane przez ustawę o odpadach do procesów odzysku są wymienione w załączniku nr 5 do tej ustawy. Wykaz ten, w wyniku nowelizacji z 29 lipca 2005 roku, został nieco zmodyfikowany (procesy R10 i R!4) i uzupełniony o nowy proces R15. Nowa treść załącznika obowiązuje od 13 października 2005 roku.
Ponadto w ustawie o obowiązkach w art. 3 po ust. 9 dodano ust. 9a o treści :
„Przy obliczaniu osiągniętych poziomów odzysku dla odpadów opakowaniowych
i poużytkowych do odzysku zalicza się procesy R1-R9, R13 i R14 wymienione w załączniku nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach”
oraz ust. 9b o treści:
„Przy obliczaniu osiągniętych poziomów recyklingu odpadów opakowaniowych
i poużytkowych do recyklingu zalicza się procesy R2-R9 i R14 wymienione w załączniku nr 5 do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach.
Wprowadzone zapisy precyzują, które procesy wymienione w załączniku 5 do ustawy o odpadach uznaję się za odzysk, a które za recykling przy obliczaniu osiągniętych poziomów.
Wskazanie konkretnego procesu jest niezwykle istotne w kontekście kolejnych zmian wprowadzonych ustawą z 29 lipca 2005roku. Otóż od 1 stycznia 2007 w sprawozdaniach z realizacji obowiązków ustawowych należy wskazać sposoby odzysku i recyklingu (wynika to ze zmian wprowadzonych w art. 10 ust. 1, pkt 3; art. 10 ust. 2 pkt 4; art. 11 ust. 3; art. 15 ust. 1 pkt 3; art. 24 ust. 1 pkt 2). Ustala się je na podstawie dokumentów potwierdzających odrębnie odzysk i odrębnie recykling (art. 11 ust. 3). Należy przyjąć, że aby zapewnić jednolitość w określaniu tych sposobów, będą to procesy wymienione w załączniku 5 do ustawy o odpadach. W tabeli 1-5/1.3 zestawiono cały załącznik 5 (ze zmianami wprowadzonymi ustawą z 29 lipca 2005) i zaznaczono procesy wskazane jako odzysk oraz procesy wskazane jako recykling.
Porównanie „zalecanych” procesów odzysku i recyklingu wskazuje, że tylko procesy odzysku R1 i R13 nie są równocześnie procesami recyklingu. Wyłączenie wykorzystania energetycznego z procesów recyklingu jest zbieżne z definicjami ustawowymi. Interesująca może być natomiast interpretacja uznania procesu R 13 za odzysk. Oznacza to, że przedsiębiorca, który przyjmie na magazyn odpady, a następnie przez np. trzy lata nie będzie nic z nimi robił, uzasadniając to koniecznością zebrania ilości odpowiedniej do uruchomienia linii technologicznej, w której dokonany zostanie np. recykling, może w zasadzie od razu wystawić dokument poświadczający dokonanie odzysku. Oczywiście należy pamiętać, że magazynowanie takie nie może trwać zbyt długo, gdyż regulowane jest to zapisami ustawy o odpadach, która zezwala na magazynowanie odpadów przeznaczonych do dalszego odzysku „jeżeli konieczność magazynowania wynika z procesów technologicznych lub organizacyjnych i nie przekracza terminów uzasadnionych zastosowaniem tych procesów”, nie dłużej niż trzy lata (art. 63 ust. 3 ustawy o odpadach). Istotne przy takiej interpretacji jest jednak to, że przyjęcie na magazyn w zasadzie uprawnia do wystawienia dokumentu potwierdzającego dokonanie odzysku. Oczywiście dokument taki może wystawiać wyłącznie recykler. Bez wątpienia nie jest nim firma pośrednicząca, np. punkt skupu. Recyklerem jest natomiast przedsiębiorca prowadzący odzysk lub recykling, tzn. ten, kto zgodnie z definicją zawartą w ustawie o odpadach, powtórnie przetwarza substancje lub materiały zawarte w odpadach w celu uzyskania substancji lub materiału o przeznaczeniu pierwotnym lub innym.
Podstawową formą odzysku, która nie jest kwalifikowana jako recykling, jest spalenie z odzyskiem energii (proces R1). Dotyczy to zarówno bezpośredniego spalenia odpadów, jak i spalania odpadów w formie paliwa alternatywnego, kwalifikowanego nadal jako odpad.
Przepisy nie określają szczegółowych wymagań dotyczących procesów odzysku i recyklingu. Na podstawie literatury (np. M. Górski, Gospodarowanie odpadami w świetle wymagań prawa wspólnotowego i polskiego prawa wewnętrznego, Wyd. Futura na zlec. PZiTS, Poznań 2005) można przyjąć, że w procesie „zwykłego” odzysku odpady tracą charakter odpadów po ich wykorzystaniu. Natomiast w procesie odzysku „kwalifikowanego”, czyli recyklingu, powstaje nowy, w pełni użyteczny produkt, który dopiero później jest wykorzystywany. Produkt ten nie podlega już przepisom ustawy o odpadach. Rodzaj podejmowanych działań uzależniony jest od oczekiwanych efektów, a w szczególności otrzymania substancji lub materiałów o konkretnym przeznaczeniu.
W przypadku recyklingu, o jego wykonaniu lub nie, decydują efekty, czyli uzyskany produkt. Podstawą do oceny przydatności otrzymanego produktu mogą być normy określające jego jakość. Najlepiej jeśli są to normy powszechnie uznane, tworzone na podstawie ustawy o normalizacji.
Należy także zwrócić uwagę na fakt, że w wyniku wprowadzonych zmian w ustawie o obowiązkach, zawężeniu uległo pojęcie recyklingu w przypadku opakowań z tworzyw sztucznych. Wyjaśnia to przypis 2 pod załącznikiem 4a do ustawy o obowiązkach mówiący, że: „Do poziomu recyklingu zalicza się wyłącznie recykling, w wyniku którego otrzymuje się produkt wykonany z tworzywa sztucznego”. Oznacza to, że część odzysku kwalifikowanego obecnie jako recykling nie będzie po 2007 roku uwzględniana przy rozliczaniu wykonania ustawowych obowiązków recyklingu, może być natomiast zaliczana jako odzysk.