nteres prawny radnego musi wynikać z konkretnego przepisu prawa odnoszącego się do jego uprawnień lub obowiązków. Jego źródłem mogą być przepisy prawa materialnego (administracyjnego, cywilnego, karnego czy prawa pracy). Każdy z nich uruchamia zakaz zawarty w art. 25a. Jednocześnie, jak wynika z wyroku NSA z 10 września 2002 r., interes prawny wypływa zarówno z przepisów prawa materialnego, jak i z przepisów ustrojowych oraz procesowych. Każdy z tych przepisów może bowiem kształtować uprawnienia i obowiązki jednostki. Źródłem tego interesu mogą być zatem przepisy ustawy o samorządzie gminnym. Przyjęcie poglądu, że normy ustrojowe nie mogą kształtować interesów jednostki, jest nieuzasadnione i sprzeczne z prawem (sygn. akt II SA/Wr 1498/02).
Od tak pojmowanego interesu prawnego należy odróżnić interes faktyczny. Jest to sytuacja, w której dany podmiot jest bezpośrednio zainteresowany określonym rozstrzygnięciem. Brakuje natomiast przepisu, który mógłby stanowić podstawę rozstrzygnięcia sprawy zgodnie z jego żądaniem.
Dotyczący radnych gmin zakaz został zapisany w art. 25a ustawy o samorządzie gminnym. Zgodnie z jego treścią radny nie może brać udziału w głosowaniu – w radzie ani w komisjach rady – jeżeli dotyczy ono jego interesu prawnego. Ustawa o samorządzie powiatowym zawiera – w art. 21 ust. 7 – podoną regulację.
Nie precyzuje ona jednak, czy zakaz obejmuje głosowania w radzie czy również w jej komisjach. Najbardziej liberalny jest w tej materii przepis art. 24 ust. 2 ustawy o samorządzie województwa.
Ustawodawca z jednej strony ograniczył zakres spraw, których mógłby dotyczyć interes prawny radnego sejmiku wojewódzkiego tylko do określonych spraw majątkowych. Z drugiej – w stosunku do radnych gmin i powiatów takiego ograniczenia nie wprowadził. Oznacza to, że nie ma podstaw do analogicznego interpretowania tego pojęcia w samorządowych przepisach ustrojowych.
Samorządowe ustawy ustrojowe zabraniają radnym brania udziału w głosowaniu we własnej sprawie, jeżeli dotyczy ona jego interesu prawnego. Naruszenie tego zakazu stanowi istotne naruszenie prawa, a w konsekwencji powoduje nieważność podjętej uchwały.