Zdaniem wnioskodawców – posłów SLD – obie definicje są niejasne i nieprecyzyjne. Ponieważ ustawa może prowadzić do ograniczenia praw obywatelskich właśnie w sytuacji kryzysowej, takie wady definicji oznaczają ich niekonstytucyjność.
Zgodnie z ustawą „sytuacja kryzysowa” jest to sytuacja, która stanowi następstwo zagrożenia. Zdaniem Trybunału definicja nie precyzuje jednak, o jakie zagrożenie chodzi. Zgodnie z ustawą „sytuacja kryzysowa” jest to sytuacja, która stanowi następstwo zagrożenia. Zdaniem Trybunału definicja nie precyzuje jednak, o jakie zagrożenie chodzi. „Sytuacja kryzysowa” ma prowadzić do zerwania lub znacznego naruszenia „więzów społecznych”. Nie ma jednak jednolitej definicji tego pojęcia. „Zerwaniu” lub „znacznemu naruszeniu więzów społecznych” musi towarzyszyć „poważne zakłócenie funkcjonowania instytucji publicznych”. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego pojęcie instytucji publicznych nie pozwala na zakreślenie kręgu objętych nim jednostek organizacyjnych. Ponadto trudno jednoznacznie określić na czym polegają „poważne”, a na czym „mniej poważne” zakłócenia w funkcjonowaniu tych instytucji i jaki charakter powinny mieć, aby dopuszczalne było zastosowanie rygorów ustawy o zarządzaniu kryzysowym.
Zdaniem Trybunału za naruszające zasadę prawidłowej legislacji należy uznać uchwalenie ustawy, w której pojęcia umożliwiają dowolną interpretację. Każdy przepis prawny powinien być skonstruowany poprawnie z punktu widzenia językowego i logicznego.
Eliminacja z ustawy definicji pojęcia „sytuacja kryzysowa” w praktyce uniemożliwiałaby funkcjonowanie ustawy. Trybunał postanowił więc odroczyć termin utraty mocy obowiązującej art. 3 pkt 1 ustawy, definiującego „sytuację kryzysową”.
Jeśli chodzi o definicję pojęcia „infrastruktura krytyczna”, Trybunał stwierdził, że jest ona oparta na pojęciach nie do końca precyzyjnych, ale zawiera terminy dość powszechnie stosowane, które nie wymagają bardziej szczegółowego wyjaśnienia. Możliwość uzupełniającego wyjaśnienia tego pojęcia wynika z treści normatywnej całego aktu.